به نقل از «خبرگزاری برنا»

یک کرم بعد از ۴۶ هزار سال زنده شد!

تاریخ انتشار: ۱۲ مرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۳۷۸۹۲۵

دانشمندان موفق شدند یک کرم را که ۴۶ هزار سال پیش در میان لایه‌های منجمد سیبری یخ زده بود، احیا کنند. این مساله می‌تواند راهگشای شناخت بیشتر بیولوژی بقا و کمک به محافظت از گونه‌های در خطر در شرایط نامساعد آب و هوایی باشد.

 به گزارش برنا؛ این کِرم از گونه‌های قبلا ناشناخته، در عمق ۴۰ متری زیر سطح لایه‌ یخی در منطقه سیبری این مدت زمان طولانی را دوام آورده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

«تیراموس کورچالیا» از دانشمندان موسسه بیولوژی سلولی و ژنتیک «ماکس پلانک» (آلمان) در این خصوص گفت: این کرم در وضعیتی خاموش و غیرفعال موسوم به «کریپتوبیوسیس» (cryptobiosis) قرار داشته است که حالتی «بین مرگ و زندگی» است و ارگانیسم‌ها در این وضعیت می‌توانند نبود کامل آب و اکسیژن و همچنین گرما و سرمای شدید و شرایط شوری را تاب بیاورند.

وی با بیان اینکه روند متابولیک ارگانیسم‌ها در این وضعیت تا سطح غیرقابل شناسایی کاهش می‌یابد، خاطرنشان کرد: از این طریق می‌توان زندگی را متوقف و دوباره آن را از اول شروع کرد. این یک یافته مهم است. کورچالیا یادآور شد که در گذشته ارگانیسم‌هایی به مدت چند دهه در این وضعیت بقا یافته بودند و این اولین بار است که موجودی بعد از هزاران سال احیا می‌شود.

پنج سال پیش، دانشمندان موسسه «مسائل فیزیوکمیکال و بیولوژیکال در علوم خاک» در روسیه دو کرم را در منطقه یخ‌ زده سیبری کشف کردند. یکی از آن محققان با نام «آناستازیا شاتیلوویچ» موفق شد در آزمایشگاه آن کرم‌ها را صرفا با «آب‌رسانی‌مجدد» (rehydrating) احیا کند. او سپس ۱۰۰ کرم را برای تحلیل و آنالیز بیشتر به آزمایشگاه‌هایی در آلمان منتقل کرد.

دانشمندان پس از گرم کردن کرم‌ها از تحلیل «رادیوکربنی» مواد گیاهی استفاده و مشخص کردند که آنها از مدت حدود ۴۵ تا ۴۷ هزار سال پیش تا کنون گرم نشده‌اند. این دانشمندان سپس با انجام تحلیل ژنتیکی مشخص کردند که این کرم‌ها متعلق به گونه جدیدی هستند که تا کنون شناخته نبوده اند و نام آن را Panagrolaimus kolymaenis گذاشتند.

محققان کشف کردند که این گونه جدید همانند گونه موسوم به C. elegans یک «ابزار مولکولی» دارد که می‌تواند به آن امکان بدهد تا در وضعیت کریپتوبیوسیس دوام بیاورد. این دو ارگانیسم یک نوع قند موسوم به تریهالوز (trehalose) تولید می‌کنند که احتمالا آنها را قادر می‌سازد تا در برابر شرایط انجماد و بی‌آبی دوام بیاورند.

«فیلیپ شیفر» رئیس بخش تحقیقات موسسه جانورشناسی دانشگاه کُلن و یکی از دانشمندان دست‌اندرکار این مطالعه می‌گوید: مشاهده اینکه همان مسیر بیوشیمیایی در گونه‌هایی با قدمت ۲۰۰ تا ۳۰۰ میلیون سال مورد استفاده است واقعا اعجاب‌انگیز و به این معنی است که برخی از فرایندهای تکاملی عمیقا محافظت شده‌اند.

وی خاطرنشان کرد: با مطالعه این ارگانیسم‌ها می‌توان به بینش‌های دیگری دست یافت. با مشاهده و تحلیل این جانوران، شاید بتوانیم بیولوژی حفظ و بقا را بیشتر درک کنیم و حتی تلاش‌هایی در زمینه محافظت از گونه‌های دیگر داشته باشیم یا حداقل یاد بگیریم که در شرایط آب و هوایی شدید کنونی چگونه باید از گونه‌ها محافظت کنیم. 

 

آیا این خبر مفید بود؟

نتیجه بر اساس رای موافق و رای مخالف

منبع: خبرگزاری برنا

کلیدواژه: آلمان جانوران ژنتیک شرایط آب و هوایی مرگ ارگانیسم ها گونه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۳۷۸۹۲۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دانشمندان چهره یک نئاندرتال ۷۵ هزار ساله را بازسازی کردند

یک زن ۴۰ ساله ۷۵ هزار سال قبل در غاری دفن شده بود. دست چپش زیر سرش حلقه شده و سنگی زیر سرش گذاشته شده بود که احتمالا به عنوان بالشتک در آن جا قرار داشته است. دانشمندانی که بقایای او را مطالعه می‌کردند با قرار دادن استخوان‌های جمجمه موفق به بازسازی چهره این زن شدند.

به گزارش ایسنا، این زن که به نام شانیدر زی(Shanidar Z) معروف است، در غاری در کردستان عراق در سال ۲۰۱۸ پیدا شد. این زن یک نئاندرتال یا نوعی انسان باستانی است، حدود ۴۰ هزار سال پیش ناپدید شدند.

به نقل از سی‌ان‌ان، دانشمندانی که بقایای او را مطالعه می‌کنند، با زحمت ۲۰۰ قطعه استخوان جمجه او را طی ۹ کنار هم قرار دادند. آنها از خطوط صورت و جمجمه این زن برای بازسازی استفاده کردند تا بفهمند او چه شکلی بوده است.

دکتر اما پومروی(Emma Pomeroy)، دیرین انسان‌شناس و دانشیار دپارتمان باستان شناسی دانشگاه کمبریج که اسکلت را از زیر خاک بیرون آورد می‌گوید: جمجمه‌های نئاندرتال‌ها با برجستگی‌های قابل توجه و بدون چانه متفاوت از جمجمه‌های گونه خودمان به نظر می‌رسند. بازسازی صورت شانیدر زی نشان می‌دهد که این تفاوت‌ها ممکن است در زندگی واقعی آنها آنقدر فاحش نبوده باشد.

پومروی اضافه کرد: او در واقع نسبت به اندازه‌اش چهره بزرگی دارد. او برآمدگی‌های ابروی بزرگی دارد که معمولا ما آنها را نمی‌بینیم.

نئاندرتال‌ها حدود ۳۰۰ هزار سال در سراسر اروپا، خاورمیانه و کوه‌های آسیای مرکزی زندگی کردند و حدود ۳۰ هزار سال با انسان‌های امروزی همپوشانی داشتند. تجزیه و تحلیل دی‌ان‌ای انسان‌های امروزی نشان داده است که در این زمان، نئاندرتال‌ها و هومو ساپینس‌ها گهگاه با یکدیگر برخورد می‌کردند.

تحلیل جدید

هنگامی که پومرو برای اولین بار این اسکلت را با حفاری خارج کرد، جنسیت آن بلافاصله مشخص نشد زیرا فقط نیمه بالایی بدن حفظ شده بود و فاقد استخوان‌های لگنی بود. گروهی که در ابتدا بقایای آنها را مورد مطالعه قرار دادند، بر روی یک روش نسبتا جدید تکیه کردند که شامل تعیین توالی پروتئین‌ها در داخل مینای دندان برای تعیین جنسیت شانیدر زی بود.

این محققان از دانشگاه‌های کمبریج و لیورپول با مقایسه طول و قطر استخوان‌های بازوی او با داده‌های مربوط به انسان‌های امروزی، قد این نمونه را حدود ۵ فوت(۱.۵ متر) تخمین زدند. تجزیه و تحلیل ساییدگی دندان‌ها و استخوان‌ها نشان داد که او در زمان مرگ در اواسط دهه ۴۰ زندگی خود بوده است.

پومروی می‌گوید: این یک تخمین معقول است، اما ما نمی‌توانیم ۱۰۰ درصد مطمئن باشیم، که آنها مسن‌تر نبوده‌اند. آنچه می‌توانیم بگوییم این است که این کسی است که عمر نسبتاً طولانی داشته است. برای آن جامعه، آنها احتمالا از نظر دانش و تجربه زندگی بسیار مهم بودند.

غاری که شانیدر زی در آن دفن شده بود در میان باستان شناسان مشهور است زیرا یک گور نئاندرتال که در سال ۱۹۶۰ در آنجا کشف شد، محققان را به این باور رساند که ممکن است نئاندرتال‌ها مردگان خود را با گُل دفن کرده باشند و این اولین چالش در برابر دیدگاه رایجی بود که انسان‌های باستانی را نادان و بی‌رحم می‌دانست. با این حال، تحقیقات بعدی توسط گروه پومرو، نظریه تدفین با گُل را مورد تردید قرار داده است.

در عوض، آنها گمان می‌کنند که گرده کشف شده در میان گورها ممکن است از طریق زنبورهای گرده افشان وارد گور شده باشد. با این حال، در طول سالها دانشمندان شواهد فزاینده‌ای از هوش و پیچیدگی نئاندرتال‌ها، از جمله هنر و ابزار پیدا کرده‌اند.

نئاندرتال‌ها بارها به غار شانیدر بازگشتند تا مردگان خود را دفن کنند. تحقیقات نشان داده است که بقایای ۱۰ نئاندرتال در این مکان کشف شده که به نظر می‌رسد نیمی از آنها عمدا پشت سر هم دفن شده‌اند.

شاید نئاندرتال‌ها مردگان خود را با دسته‌های گل تجلیل نمی‌کردند، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ساکنان غار شانیدر احتمالا گونه‌ای همدل بودند. به عنوان مثال، یک نئاندرتال مرد که در آنجا دفن شده بود، ناشنوا بود و با ضربه‌ای به بازو و سرش فلج شده بود که احتمالاً او را تا حدی نابینا می‌کرد، اما او مدت زیادی زنده بود، بنابراین طبق تحقیقات باید از او مراقبت می‌شد.

پومروی می‌گوید که شانیدر زی اولین نئاندرتالی است که در بیش از ۵۰ سال گذشته در این غار پیدا شده است، اما این مکان هنوز هم می‌تواند بستری برای اکتشافات بیشتر باشد.

بازسازی جمجمه

پومروی بازسازی جمجمه شانیدر زی را که نسبتا بلافاصله پس از مرگ له شده بود، به عنوان یک «پازل سه بعدی با حساسیت بالا» توصیف کرد.

استخوان‌های فسیل شده در بلوک‌های کوچکی از رسوبات غار برداشته شده و در فویل پیچیده شدند و محققان آنها را برای تجزیه و تحلیل به دانشگاه کمبریج فرستادند.

در آزمایشگاه کمبریج، محققان از هر بلوک میکرو سی‌تی اسکن گرفتند و از اسکن‌ها برای هدایت استخراج قطعات استخوانی استفاده کردند. دکتر لوسیا لوپز پولین(Lucía López-Polín)، همکار پومروی، محافظ باستان شناسی از موسسه کاتالان برای دیرینه اکولوژی انسانی و تکامل اجتماعی در اسپانیا، بیش از ۲۰۰ تکه جمجمه را با چشم کنار هم قرار داد تا آن را به شکل اولیه خود بازگرداند.

این گروه جمجمه بازسازی شده را اسکن و پرینت سه بعدی کردند، که پایه و اساس سر بازسازی شده‌ای را شکل داد که توسط دیرینه هنرمندان دوقلوی دانمارکی، آدری و آلفونس کنیس(Adrie and Alfons Kennis)، لایه‌هایی از ماهیچه و پوست روی آن قرار بگیرد.

انتهای پیام